Stemverklaringen 15 januari 2020
Hieronder zijn korte verlaringen te lezen over mijn stemgedrag van vandaag.
Stemverklaring over het rapport over de uitvoering van het gemeenschappelijk buitenlands- en veiligheidsbeleid (jaarverslag)
Op het rapport Mc Allister, het jaarlijkse rapport over gemeenschappelijk buitenlands beleid, volg ik in grote lijnen de EVP, met een paar kleine afwijkingen. Het zijn goede teksten, o.a. over de NAVO, maar het rapport roept toch ook weer om een versterking van het EU-buitenlandbeleid. De rode lijn voor mij is het verzoek in het rapport om een gekwalificeerde meerderheidsstemming door te voeren op CFSP (buitenlandse zaken) in de Raad, i.p.v. de huidige unanimiteit. Daar kan ik het niet mee eens zijn en om die reden onthoud ik mij op dit rapport.
Stemverklaring over de Europese Green Deal
Goed rentmeesterschap is zowel een menselijke plicht, als een belofte voor de toekomstige generatie. Ik ben dan ook positief over de ambitieuze plannen van de Europese Commissie om van Europa zo snel mogelijk een klimaatneutraal continent te maken, zoals aangegeven tijdens de presentatie van de Green Deal.
Het Europees Parlement heeft op deze Green Deal ingespeeld met een niet-bindende resolutie. Echter, heb ik mij onthouden van de eindstemming vanwege enkele paragrafen.
Zo stemde een meerderheid van het Europees Parlement er mee in dat maar liefst 30% van de EU-zeeën moet gaan bestaan uit beschermde mariene gebieden. Wanneer we dit gaan vertalen naar onze Noordzee gaat dat echt niet werken door alle belangen (windenergie, visserij etc.) die daar nu al samenkomen. Bovendien wil een meerderheid van het Europees Parlement ook vérder gaan dan de Maximale Duurzame Opbrengst (MSY), terwijl in een aantal EU-zeegebieden het doel van MSY voor 2020 niet eens werd gehaald. Hoewel het een niet-bindende resolutie is, kan ik onze EU-vissers niet recht in de ogen kijken, wanneer ik voor deze resolutie gestemd zou hebben.
Stemverklaring over het standpunt van het Europees Parlement over de conferentie over de toekomst van Europa
Tien jaar nadat het Verdrag van Lissabon in werking getreden is, komt het Europees Parlement met een gezamenlijke resolutie over de conferentie over de toekomst van Europa. De resolutie roept op tot een bottom-up benadering om zo de EU doelmatiger en efficiënter te maken. Hierbij krijgen EU-burgers de kans om een stevig debat te voeren over de toekomst van de EU. Dat is een nobel streven, maar juist die oproep om meer naar de EU-burgers te luisteren maakt deze resolutie krom.
Er ontbreekt namelijk een flinke portie zelfreflectie. Zo mis ik de lessen van de Brexit. Hoe kan het toch dat een meerderheid in een land nee zegt tegen de EU? En in landen als Italië en Bulgarije bijna de meerderheid zich geen EU-burger voelen? Welke lessen trekt de Conferentie daaruit? Dat hele deel ontbreekt tot mijn grote schrik.
Je kunt de toekomst van Europa niet vormgeven zonder naar de burgers te luisteren, maar wie de laatste tijd goed heeft geluisterd, realiseert dat een belangrijke luisteroefening al heeft plaatsgevonden, namelijk in het Verenigd Koninkrijk.
Ik ben voor een efficiënter en doelmatiger Europa, maar mis toch echt de zelfreflectie in deze resolutie. Daarom onthoud ik mij op dit rapport.
