Verschillende voorbeelden van onrecht
Blog 2 over de reis naar Israël en de Palestijnse gebieden
De Eurofractie van de ChristenUnie bezocht van 20 t/m 24 februari Israël en de Palestijnse gebieden op uitnodiging van vertegenwoordigers van de organisaties Tent of Nations en The International Community of the Holy Sepulchre. Vandaag de tweede blog over onze ervaringen.
In onze eerste blog schreef ik over wat de Palestijnse christin Rania Khoury uit Beit Hanina ons vertelde over wat haar gezin en haar 16-jarige zoon Shadi is overkomen. Haar verhaal staat echter niet op zichzelf. Hieronder wil ik daarom kort ingaan op drie andere verhalen van onrecht die we te horen kregen toen we op woensdag 22 februari naar Bethlehem gingen.
Omsingeld door muren
Wanneer je vanuit Jeruzalem naar Bethlehem op de Westelijke Jordaanoever gaat, moet je een checkpoint voorbij. Op dergelijke plekken kom je langs meerdere hekken, detectiepoorten en een paspoortcontrole. De locatie wordt constant streng bewaakt door militairen. Bij een gemiddeld vliegveld komen de meesten gemakkelijker langs de security. Alhoewel wij, de Eurofractie van de ChristenUnie, relatief makkelijk door de controle kwamen (waarschijnlijk vanwege een voorkeursbehandeling), zagen we dat veel inwoners van Bethlehem beduidend meer moeite moesten doen om hun stad uit te komen, als ze er überhaupt al uit mochten.
Na een stukje wandelen kwamen wij bij een souvenirwinkel die in de loop der jaren helemaal ingebouwd is door muren. We spraken met de eigenaresse die intussen radeloos is geworden. Haar inkomsten zijn sinds de bouw van de Israëlische Westoeverbarrière, die haar het uitzicht van drie kanten rondom haar pand ontneemt, gekelderd. Ze wordt regelmatig gecontroleerd door de Israëli en familieleden bezoeken kost haar vanwege deze situatie aanzienlijk meer reistijd. Tijdens het gesprek met ons werd de spanning en stress haar duidelijk te veel. Haar situatie lijkt uitzichtloos en haar werk en leven wordt haar langzaamaan steeds moeilijker gemaakt.
Gedwongen scheiding van tafel en bed
Verderop in Bethlehem troffen we Zoughbi Zoughbi, de oprichter en directeur van het Palestijnse Conflict Transformatie Centrum. Zijn werkplek zit, net als de eerder genoemde souvenirwinkel, pal onder de muur die Israël en de Westelijke Jordaanoever van elkaar scheidt. Dat gevaarte is meer dan twee keer zo hoog als de Berlijnse Muur vroeger was. Vlakbij de tuin waar we ons gesprek voerden werden we ook nog eens constant in de gaten gehouden vanuit een grote wachttoren. Dit zorgde naar ons idee voor een enigszins gespannen sfeer. Voor onze gesprekspartner is het dagelijkse praktijk.
Zoughbi vertelde dat hij is getrouwd met een Amerikaanse vrouw en dat zij om die reden niet bij hem mag wonen. Vanwege de huidige bezetting leeft hij daarom gedwongen gescheiden van haar. Naast deze ellende, zijn er meerdere redenen te noemen waarom hij beter zou kunnen emigreren. In het buitenland zou hij minder lastiggevallen worden en meer kunnen verdienen. Ondanks alles blijft hij toch in Bethlehem wonen, want dat is zijn thuis. Bovendien gelooft hij dat onrecht uiteindelijk ten val zal komen.
Ook zei Zoughbi in bemiddeling te blijven geloven. Naar eigen zeggen haat hij de bezetting, maar niet de Joden. Zijn advies aan ons westerlingen: kom hierheen, kijk om je heen, observeer en reflecteer.
Toegang geweigerd
Tenslotte wil ik graag nog het verhaal noemen van de Palestijnse directrice van het Bethlehem Bible College (een school die opgericht is door wijlen Anne van der Bijl van Open Doors). Ze vertelde hoe hun gezin bij uitzondering toestemming kreeg om naar Jeruzalem te reizen, om daar de inwijding van de nieuwe Evangelisch-Lutherse bisschop – een goede bekende van hen – bij te wonen. Omdat soldaten bij het checkpoint echter niet geloofden dat de hun dochter, lang voor haar leeftijd, jonger dan 16 jaar oud was, mocht het meisje er niet door. Het gezin besloot toen daarom met elkaar terug te keren naar huis.
Onze bevindingen
Wanneer het leven je onmogelijk wordt gemaakt, kun je besluiten je schepen achter je te verbranden. Veel Palestijnse (christenen) doen dit dan ook. Daarentegen blijven ook velen wonen op de plek waar ze vandaan komen, bijvoorbeeld omdat ze niet anders kunnen, uit protest, of omdat het simpelweg hun thuis is. Men heeft daar ook alle recht toe. Opvallend is dat verschillende van de mensen die wij spraken ondanks alles blijven geloven dat uiteindelijk het recht zal zegevieren.
Tenslotte sluit ik me graag aan bij het advies van Zoughbi Zoughbi: ga naar plaatsen als Bethlehem, kijk om je heen, observeer en reflecteer. Een eenzijdige blik doet namelijk geen recht aan mensen die in onderdrukking leven.
