Beoordeling GVB - aanlandplicht (1)
De Europese Commissie heeft recent een viertal documenten gepresenteerd ter bevordering van duurzame visserij en het herstel van mariene ecosystemen. In deze documenten wordt ingegaan op het functioneren van het Gemeenschappelijk Visserij Beleid (GVB), de energietransitie én worden maatregelen voorgesteld om bepaalde vissoorten en habitats te beschermen. In deze blogreeks wil ik mijn standpunten over deze voorstellen graag nader toelichten.
De Europese Commissie heeft onlangs de beoordeling van het Gemeenschappelijk Visserij Beleid (GVB) gepresenteerd. Het GVB heeft de afgelopen jaren bijgedragen aan gezondere visbestanden en ecosystemen, met name door de introductie van de maximale duurzame opbrengst. Dit betekent dat er per vissoort jaarlijks een maximale hoeveelheid vis gevangen mag worden om zo de soort gezond te houden. Helaas vindt de Europese Commissie dat met name de aanlandplicht beter toegepast moet worden.
De aanlandplicht houdt in dat alle vis die gevangen wordt aan land gebracht moet worden. Dit geldt ook voor soorten waar vissers geen quota (meer) voor hebben, of voor vissen die te klein zijn. Er mag in principe geen vis meer teruggegooid worden in zee. Dit werd tot voor kort nog wel veelvuldig gedaan. Een deel van de teruggegooide vis overleefde dit en kon verder groeien, een ander deel overleefde dit niet en zou gaan dienen als voedsel voor zeevogels en andere zeedieren.
De aanlandplicht heeft al vanaf de introductie een enorme impact op Nederlandse visserij, omdat het in de praktijk onwerkbaar blijkt. Het is onmogelijk om zó selectief te vissen dat alleen de doelsoort met de juiste maat gevangen wordt. Dit leidt tot extra kosten of lagere opbrengsten. Vissers moeten namelijk geld betalen voor het aan land brengen van vis waar zij geen quotum voor hebben, en ondermaatse vis wordt voor een lagere prijs verkocht dan vis van de juiste maat, of verwerkt tot veevoer.
Op dit moment bestaan er uitzonderingen op de aanlandplicht voor een aantal vissoorten, waardoor deze niet aangeland hoeven te worden. Dit geldt voor vissen die een hoge(re) overlevingskans hebben als zij teruggegooid worden, zoals schol en tarbot. Hierdoor kan de aanlandplicht werkbaar gehouden worden. De Europese Commissie wil deze uitzonderingen echter beperken, omdat zij van mening is dat de overlevingskans van de vissen te laag is. Ik ben van mening dat deze uitzonderingen moeten blijven bestaan. Er zijn namelijk geen selectieve visserijmethoden beschikbaar om de vangsten van ongewenste vis te minimaliseren. De pulskorvisserij, een moderne visserijmethode die hieraan bijdroeg, is immers helaas in 2019 verboden.
